Bolesław Bawolak:

Do umiejętności weselnego grania i zamiłowania do muzyki ojciec dołożył synowi około dwustu stron odręcznych notatek z weselnymi przyśpiewkami i zwyczajami oraz ustne wspomnienia, które Bolesław spisał i uzupełnił własnymi zapiskami z rozmów z innymi uczestnikami i obserwatorami ślubów oraz wesel przedwojennych, włącznie z byłymi młodymi. Autor rozmawiał między innymi z nieżyjącymi od dawna Mikołajem Draniem i Iwanem Bawolakiem, którzy wielokrotnie „starostowali” na tradycyjnych weselach, oraz z mieszkającą we Lwowie, dobiegającą stu lat życia Marią Nester (z domu Fryncko), która na takim weselu drużbowała. Po wojnie autor był także naocznym świadkiem niejednego tradycyjnego elementu wesela, jakkolwiek o stosowaniu się do całego obrzędu po 1945 roku nie mogło być mowy. Zalicza się on więc do mniejszości autorów, którzy „i wiedzą, i piszą”.

„Ucztowanie przerywał starszy drużba, wychodząc na środek izby. Uderzał toporkiem o tragarz, zaprowadzając tym gestem spokój, i zaczynał śpiewać do słów: zahraj że mi, hudaczeńku, zahraj że mi do koła… (zagrajże mi, muzyku, zagrajże mi do koła…), po czym zamawiał wywidnyj (wywodnyj) tanec, to jest taniec, w którym wyprowadzał młodych zza stołu. Nazwa tanec wywidnyj pochodzi stąd, że starszy drużba wyprowadzał, „wywodził” młodych do tańca. Starszy drużba kłaniał się nowożeńcom i zapraszał ich na środek izby. W rytm melodii Zahraj że mi, hudaczeńku młodzi wstawali i wychodzili na środek izby. Teraz drużba z młodymi chwytali się za ramiona i obracali dwa lub trzy razy w kółko w prawą stronę w takt granej melodii, po czym drużba zostawiał młodych, którzy tańczyli swój pierwszy taniec na weselu.”

– fragment rozdziału: Główna uczta weselna

(kliknij, by zobaczyć wnętrze książki)

Bolesław (Wasyl) Bawolak  (urodzony w 15 czerwca 1951 roku) od najmłodszych lat był przyuczany przez swojego ojca, Wasyla do gry na akordeonie. W wieku kilkunastu lat dołączył do zespołu grającego na weselach w okolicach Świątkowej Wielkiej. W jego skład  obok  ojca Bolesława, który grał na trąbce, wchodziło jeszcze dwóch saksofonistów i perkusista. Po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Ekonomicznej (kierunek: Ekonomika przemysłu) i Akademii Rolniczej (kierunek: Leśnictwo) podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Myscowej a następnie w Zespole Szkół Ekonomicznych w Gorlicach. Pracował także – do emerytury – jako  leśniczy w Nadleśnictwie Żmigród (przemianowanym w 1995 roku na Magurski Park Narodowy).

Nasze książki o regionie