Był jednym z autorów naszego wydawnictwa. Stanowił istną opokę dla Urszuli Żyznowskiej i Anny Krzeczkowskiej, kiedy redagowały „Żydów Wieliczki i Klasna”. Choć o Brunonie Schulzu usłyszał dopiero ode mnie, oddalenie od Polski robiło swoje. Mama uczyła go od małego hebrajskiego, obok innych języków, chadzali po ulicach Krakowa i Wieliczki i rozmawiali po hebrajsku. Tworzyli w miasteczku międzynarodowy klimat, który dopiero, po tylu latach, od jakiegoś czasu zaczął do niego wracać, ale już dzięki turystom, a nie mieszkańcom. Jeszcze w Krakowie nadawał się on do życia poza Polską, tak jak żyjąc poza nią nadawał się do życia w niej.

Nigdy nie dorosłem do dialogu z Urim, który prowadziliśmy od początku znajomości i którego nigdy nie mieliśmy zamiaru kończyć. Rozmawialiśmy dużo o relacji Polaków i Żydów. Ja chciałbym, żeby ich było w Polsce jak najwięcej, on raczej odwrotnie. Byłem za polskością Żydów w jak największym stopniu, on traktował to jako herezję. Kiedy rozmawialiśmy, ja byłem mentalnie przedwojenny, a on XXI-wieczny. Między innymi dzięki niemu zrozumiałem ogrom i potęgę urazu i żalu Żydów wobec Polaków za to, jak ci – przeważający – traktowali tamtych, kiedy tu wspólnie żyli. Poleciłem mu może kilka, kilkanaście książek napisanych po polsku, wszystkie czytał i komentował. Ostatnio wskazałem mu na „Czarną Księgę” Erenburga i Grossmana i mu ją przesłałem, mailowaliśmy na jej temat. 

Znaliśmy się, spotykali i odwiedzali w domach całymi rodzinami. On i jego żona Magda kontaktowali się nie tylko z Urszulą i mną, ale także z naszymi synami Tomkiem i Miłkiem. Czytał teksty naszego wydawnictwa, śledził nasze strony na Facebooku – podobnie jak my jego. Myślę, że przemknęło mu przez myśl, że jak on, starszy ode mnie o ponad ćwierćwiecze, umrze wcześniej niż ja, to napiszę o nim wspomnienie.