Kazimierz
Gurgul:

Korespondencja z Janiną.
Węgry – Wieliczka.

Pobrali się 2 lipca 1938 roku. Ona w tym dniu ubrana była w popielaty kostium i buciki na niskim obcasie, w ręce trzymała bukiet nenufarów, on miał na sobie elegancki garnitur. Przyjęcie odbyło się w domu panny młodej, w gronie najbliższej rodziny obojga. Po ślubie dla młodych małżonków zaczęło się normalne, spokojne życie. Żadne z nich nie mogło wtedy przypuszczać, że będą się cieszyć swoją bliskością tylko rok.

W 1939 roku on, porucznik rezerwy, zostaje powołany do służby, a następnie internowany na Węgrzech. Ona zostaje w Polsce, w Wieliczce, pracuje jako farmaceutka w aptece i spodziewa się dziecka. Małżonkowie z konieczności zamieniają bezpośrednią obecność, codzienne kontakty na wymianę listów i kartek: niektórych nagłych i gorączkowych, przepełnionych nadzieją końca rozłąki, to znowu opisowych, systematyzujących… oddających życie dwojga ludzi połączonych i osobnych jednocześnie, życie we wszystkich przejawach. I miłość, silniejszą niż śmierć.

„Jak pisałem do Ciebie w kartce, jestem już na nowych śmieciach. Pożegnanie ze współlokatorami z Hatvanu było bardzo serdeczne i przykro mi było ich opuszczać. […] Od wczoraj wieczora mam kwaterę razem z jednym doktorem filozofii, sympatycznym, który w Krakowie studiował, i inżynierem. Jeden i drugi tu uczą. Od poniedziałku zaczynam naukę, i to fizykę w III, IV, I i II licealnej, razem 17 godzin. Paskudnie jest o tyle, że nie ma podręczników ani do fizyki, ani matematyki, a nawet do liceum nie ma programu. […] Pobudka o 7.00, trzeba potem posprzątać pokój, o 8.00 śniadanie, na które dostaję mleko i dwie bułki. Z ręcznika zapasowego uszyłem woreczek, wymościłem słomą i mam wcale wygodną poduszkę, z paczki zrobiłem nocny stolik, wstawiając deseczki jako półki. Potem pali się w piecu żelaznym, lecz oszczędnie, bo węgla brunatnego mało, nosi się wodę, by się ociepliła. Zamiatać wiesz, że umiem, więc to nie sprawia mi trudności, gorzej będzie z myciem podłogi, lecz jakoś sobie radę damy.”

– 10 marca 1940