(Wygłoszona przez Wiesława Żyznowskiego niedługo po północy, 15 grudnia 2013 roku, na przyjęciu urodzinowym przy ul. Miodowej 33 w Krakowie)

Ona potrafi.

W ciągu kilku sekund podjąć (skądinąd słuszną) decyzję dotyczącą kwoty przekraczającej sumę wszystkich pensji, jakie zarobi w życiu. Iść kilka minut mocno zabłoconą drogą i nie ubrudzić sobie podeszew butów. Znosić uprzejmie, po cichu czyjś wściekły krzyk przez kilkadziesiąt minut. Rąbać drzewo siekierą na pniu przez dwie godziny. Słuchać rozmowy przez kilka godzin bez wtrącania się do niej. Wytrzymać raz w życiu jedną dobę bez mycia się. […] Wieść całkowicie prywatne życie przez miesiące. Nie mieć apetytu na konkretny grzech przez okrągły rok. Mieszkać samotnie w lesie przez kilka lat. […] […] Ponad dziesięć lat oficjalnie wierzyć w zbawienie określonego rodzaju i zarazem nie wierzyć w nie faktycznie. Na kilkanaście lat zrobić sobie przerwę między maturą a studiami. Jeszcze dłużej być dyskretną w wielu sprawach wobec świata i zarazem nieustannie plotkować o nich z kimś najbliższym.

Zniechęcić się na bardzo długo w fundamentalnej sprawie z powodu jednego epizodu i zarazem nie zniechęcić się na podstawie fundamentalnych przesłanek do sprawy incydentalnej. Długo nie zmieniać czegoś wymagającego natychmiastowej zmiany i zarazem od razu zmieniać to, co zmiany nie wymaga nigdy.

Przez ponad dwadzieścia lat pracować w biznesie i zarazem być każdą swoją cząstką całkowicie poza nim, żeby nie powiedzieć – przeciw niemu. […] Uczyć się zaufania do mężczyzn od ponad trzydziestu lat. Jeszcze dłużej niż od ponad trzydziestu lat nie zmienić rozmiaru ubrań. Dojrzewać do poglądów feministycznych około czterdzieści lat. Nie zawodzić niczyjego zaufania przez ponad czterdzieści lat.

Nie wyładowywać swego gniewu na innym człowieku, nie krzyczeć na kogokolwiek, nie obrażać nikogo, nie wchodzić nikomu w drogę, nie naruszać niczyich interesów, nie pójść na całość, nie zaszaleć do przesady i bez umiaru, nie zapalić papierosa, nie spróbować innej niebezpiecznej używki, upić się kilka razy, nie napisać wiersza – przez pięćdziesiąt lat.

Utrzymać tajemnicę przez ponad sto lat, bo tak długo Elżbieta będzie żyć. Być łagodną, delikatną, nie zdradliwą, niebojową, nieszkodliwą, dobrotliwą – przez wieczność, bo taki jest wiek niedościgłych wzorców cnót, jakim jest Elżbieta Żyznowska.